เรื่องเล่าสั้นๆ ; การก้าวสู่ชีวิตลูกจ้าง...ตัวเอง

เมื่อวานมีโอกาสได้พูดกับนักเรียนผมคนนึง ช่วงสั้นๆ 

เขาแนะนำกระทู้พันทิป ของผู้หญิงคนหนึ่งที่ลาออกมาทำธุรกิจตัวเอง แล้วเจอปัญหา ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่เป็นเวลา จนขาดสังคม หลุดจากกิจกรรมเดิมที่เคยเป็น

ผมไม่ได้เข้าไปอ่านหรอก แต่ฟังเผินๆ ก็พอเห็นวิธีคิดของ จขกท. ในการออกมาทำธุรกิจตัวเอง....แล้วก็...ถอนหายใจตาม

เขาอาจเป็นคนที่มีความตั้งใจจริง ไม่งั้นคงไม่กล้ากระโดดออกมาลุยเอง แต่เขาไม่ได้เปลี่ยนวิธีคิด...เขาก็ยังคิดได้เพียงว่า ต้องทุ่มแรง ทุ่มเวลาเท่านั้น จึงจะได้เงินเยอะขึ้น...พอลาออกจากงานประจำมาก็ยังต้องทุ่มแรง ทุ่มเวลา เหมือนเดิม...พอวิถีชีวิตเปลี่ยนไปในทางที่ไม่อยากได้ หรือไม่ได้เตรียมใจไว้ ก็เลยท้อซะงั้น

ตัวอย่างนี้ผมให้นิยามว่า หนีจากชีวิตลูกจ้างคนอื่น มาเป็นลูกจ้างตัวเอง...ครับ

นอกเหนือจากคำว่าอยากรวยแล้ว ผมคิดว่ามีแรงผลักอยู่อีก 2 แบบที่ทำให้ลูกจ้างยอมออกจากงานประจำ คือ

1. อยากมีธุรกิจตัวเอง คนแบบนี้จะเป็นได้ทั้งลูกจ้างและนายจ้าง เฉกเดียวกับ จขกท.
2. อีกแบบคือ คนที่อยากหนีพฤติกรรมลูกจ้างไปเลย คือ ไม่ต้องทำธุรกิจเป็นเรื่องเป็นราวหรือสานต่องานเดิม แต่ขอให้ทำอะไรก็ได้ที่ไม่ต้องอยู่ในวังวนลูกจ้าง คนแบบนี้ก็ประเภทผมครับ รับงานอิสระ หารายได้แบบนักลงทุน ฯลฯ

ถ้าวิธีคิดคุณยังไม่เปลี่ยน คุณก็จะได้เป็นอย่างเดิม คือ ลาออกมาแล้วก็ต้องเหนื่อยทุกอย่างอีก 

ให้แนะนำ ผมขอให้คุณอดทน ยอมรับความเหน็ดเหนื่อยให้ได้ จนกว่าจะโต และมีกำลังมากพอที่จะจ้างคนอื่นมาทำแทน คุณค่อยขยับไปยังจุดที่เพลาความเหนื่อยลง...

ขณะที่วิธีคิดส่วนตัวผม...มีอย่างเดียวคือ ออกจากงานประจำมาแล้วจะต้องทำงานแบบ ใช้เวลาน้อยลง ลงแรงน้อยลง แต่ได้รายได้มากขึ้น...เท่านั้น 

แม้ว่าปัจจุบันผมยังไม่มีกิจการที่เป็นเรื่องเป็นราวชัดเจน แต่ก็โอเคในจุดมุ่งหมายเดิมครับ

อยากฝากให้คิด สำหรับคนที่ยังลังเลเรื่องการลาออกจากงานประจำ...วิธีคิด จะกำหนดทิศทางชีวิตเราครับ

photo; betanews.com