ผมจะไปสยามพาราก้อนโว้ย

photo ; www.novotelbangkokploenchit.com

ไม่ทันแล้ว เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง ต้องไปดูหนังกับสาวที่สยามพาราก้อน นัดไว้รอบเที่ยงนี้อ่ะ..

ตั้ง...สยามพาราก้อน...ทำไงให้ไปทันวะเนี่ย (คิดๆๆๆ) นึกได้ละ


แท็กซี่ไง !!! เวรกรรม เงินไม่พอแน่เลย เหลือติดตัวไม่กี่ร้อย 

หรือรถเมล์ !!! ถูกดีนะ แต่โอ่ย...จะไปทันมั้ยล่ะเนี่ย
เอ้อ รถเมล์ > BTS...ดีๆๆๆ น่าจะทัน ไม่แพงด้วย เอาวิธีนี้แหละ

แต่...ปรากฏว่ารถติดสัส แม่มเอ้ย เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง ไม่ทันแน่ เอาไงดีวะ...

(เริ่มสังเกตคนเดินลงรถเมล์เข้าซอยหายไปหลายคน...เลยลองถามดู) "พี่ครับ เขาไปไหนกันครับ?"

"ไปลงเรือคลองแสนแสบ"
"ไปถึงสยามพาราก้อนไหมครับพี่?"
"ถึงสิ เดินลัดเข้าซอยนี้เลยน้อง นั่งเรือคลองแสนแสบไปประตูน้ำ แล้วนั่งมอไซค์ 20 บาท แปปเดียวถึงสยาม"
"โอ้วววว ขอบคุณคร้าบบบบบ"...

จบ...


...พยายามแต่งเรื่องสั้นส่งชิงซีไรท์อยู่ครับ...ไม่สนุกเลยเนอะ งั้นมาเข้างานเขียนที่ผมถนัดดีกว่า 


เมื่อครั้งก่อนผมเขียนเรื่อง "ความสับสนในการตั้งเป้าหมายของตัวเอง"


วันนี้เลยจะมาเพิ่มเติมหัวข้อประเด็น วิธีสู่เป้าหมาย...


ย้อนกลับไปที่เรื่องสั้น (ห่วยๆ) ข้างบนครับ ถ้าผมลองอุปมาว่า 


สยามพาราก้อน คือ เป้าหมาย

นัดไว้ก่อนเที่ยง คือ เงื่อนไขด้านเวลา

ที่ผ่านๆ มา เมื่อเราตระหนักได้ถึง 2 อย่างนี้ โดยสัญชาตญาณเราจะนึกถึงวิธีการจัดการหรือการเดินทาง พร้อมๆ กับคำนวณต้นทุนหรือกำลัง อย่างอัตโนมัติใช่ไหมครับ?


ธรรมชาติของคนมันเป็นแบบนี้จริงๆ นะ ไม่เชื่อลองย้อนดูตัวเองสิว่า ถ้าหากเจอโจทย์แบบนี้แล้ว ลำดับขั้นตอนทางความคิดของคุณและผม จะเข้าอีหรอปเดียวกันไหม?


....ตอบแทนเลยละกัน ผมว่าใช่นะ


เพียงแต่เรามักรอให้โจทย์มันเกิดขึ้นเองหรือมีคนอื่นยื่นให้...เราเลยไม่ค่อยได้จดจำเป็นสาระสำคัญของชีวิตนัก


ทีนี้ลองหยิบสถานการณ์ที่ไม่เคยจดจำนั้นมาปรับใช้กับชีวิตดูไหม ด้วยการตั้งโจทย์เดียวกันนี้...ขึ้นเองซะเลยล่ะครับ


เริ่มจากง่ายๆ ก่อนก็ได้นะครับ เช่น ตอนนี้เราอายุ 22 ลองตั้งเป้าว่า เมื่อครบอายุ 25 จะต้องมีเงินเก็บนิ่งๆ ในบัญชี 1 ล้านบาท !!


ถึงตอนนี้เราก็มีทั้งเป้าหมาย และเงื่อนไขเวลาแล้ว...เดี๋ยวมันจะบีบให้เรามองหาวิธีการเอง...ถ้าวันนี้คุณนึกได้แค่ไม่กี่วิธี...ไม่เป็นไรครับ คุณก็แค่เลือกวิธีที่คุณสะดวกและทำไหว...ไม่ต้องรอวิธีที่สวยงามเริดหรูนักหรอก ไม่รู้มันจะมาเมื่อไร 


ครั้นเมื่อคุณเริ่มลุยจริงจัง คุณจะเกิดการเรียนรู้ปัญหา พร้อมๆ กับการหาทางออก เหมือนผมที่นั่งรถเมล์แล้วเจอรถติด นี่คือปัญหาที่ผมเจอในเส้นทางที่ผมเลือกเดิน


แต่การเรียน รวมถึงปิยมิตรที่ดีระหว่างเส้นทาง จะช่วยชี้นำคุณได้ และแม้ท้ายที่สุด เส้นทางที่คุณเลือกจะไม่ใช่เส้นทางที่ถูกต้องที่สุด แต่คุณก็ไปถึงเป้าหมายจนได้ ใช่ไหมครับ ?


เหมือนผมไง..ถ้ามัวแต่นั่งคิดและโอ้เอ้ ทั้งวันก็คงไม่รู้ว่านั่งเรือไปก็ได้...


ตั้งเป้าให้ชัดเจน พิจารณากำลังและต้นทุน วิธีการจะตามมา...แต่สำคัญสุด ต้องลงมือทำให้ไวด้วยครับ
ขับเคลื่อนโดย Blogger.